Brazylia Urlop

Macapá

Macapá – miasto w północnej Brazylii, stolica stanu Amapá. Miejscowość położona jest nad Amazonką. Macapa jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, m.in. przetwórstwa rudy manganu, płodów rolnych, ryb, produkcji lateksu, a także centrum handlowo-usługowym. Znajduje się tam m.in. lotnisko.

Vitória

Vitória – miasto w Brazylii położone nad Ocean Atlantyckim, stolica stanu Espírito Santo. Polska posiada tam konsulat honorowy.

Paulo Coelho

Paulo Coelho (ur. 24 sierpnia 1947 w Rio de Janeiro) – brazylijski pisarz i poeta.

Jego ojciec, Pedro, był inżynierem, a matka – Ligia, opiekowała się domem. W wieku siedmiu lat Paulo rozpoczął naukę w szkole Jezuitów San Ignacio w Rio de Janeiro. Paulo nie przepadał za religijnymi tradycjami szkoły, jednak to w niej odkrył swoje prawdziwe powołanie – pisarstwo. Swoją pierwszą nagrodę literacką wygrał w szkolnym konkursie poetyckim.

Rodzice chcieli, by syn został inżynierem, jednak Paulo nie zamierzał się temu podporządkować. Ojciec wziął buntownicze zachowanie syna za objaw choroby psychicznej i trzy razy oddał go do kliniki psychiatrycznej (1966, 1967 i 1968 roku). Jak sam twierdzi „Czasami miłość rodziców objawia się w zły sposób. Jednak nigdy nie winiłem moich rodziców za te pobyty, bo były one spowodowane ich nadmierną troską o mnie.”

Wkrótce potem Paulo związał się z grupą teatralną i rozpoczął pracę jako dziennikarz. W tamtych czasach w Brazylii grupy teatralne były postrzegane jako źródło niemoralności. Zaniepokojeni rodzice po raz trzeci zdecydowali się umieścić syna w klinice psychiatrycznej. Po opuszczeniu szpitala Paulo był jeszcze bardziej zamknięty w swoim artystycznym świecie. Rodzice poprosili o kolejną konsultację. Lekarz powiedział, że Paulo nie cierpi na żadną chorobę psychiczną i nie powinien przebywać w szpitalu psychiatrycznym, musi się po prostu nauczyć stawiać czoła życiu.

Karnawał w Olindzie

Karnawał w Olindzie, obchodzony przez pełne 11 dni, od lat przyciąga zarówno Brazylijczyków, jak i turystów. Ponieważ mieszkańcy znają się, impreza jest pełna serdeczności i raczej bezpieczna, co odróżnia ją od karnawału w wielkich miastach.

Do wzięcia udziału w zabawie niezbędne jest przebranie – głównymi jej założeniami są fantazja i improwizacja. Karnawałowemu korowodowi przewodzą ustrojone zespoły muzyczne tańczące zmysłowe frevo, za którym ulicami miasta podąża kolorowy rozbawiony tłum.

Instituto Butantă

Instituto Butantă, jedna z największych atrakcji Săo Paulo, znajduje się w ładnym parku na obrzeżach Cidade Universitária. W rzeczywistości jest to ferma pełna węży, na której zgromadzono aż 1000 osobników różnych gatunków. Pozyskiwany od nich jad wykorzystuje się do produkcji szczepionek i antidotów. Instytut można zwiedzać od wtorku do niedzieli w godz. 9.00–16.30, bilet kosztuje 13 $.

Architektura Brazylii

Indianie którzy jako pierwsi skolonizowali tereny dzisiejszej Brazylii byli koczownikami – myśliwymi i rybakami. Nie wytworzyli zatem takiej cywilizacji jak rolnicze plemiona Peru, Jukatanu czy Meksyku. Nie pozostawili po sobie żadnych budowli. Z tego powodu najbardziej charakterystyczne dla Brazylii są zabytki w stylu kolonialnym.

To budowle wzniesione przez Europejczyków w stylu barokowym. Najpiękniejszymi dziełami wzniesionymi w tym stylu są kościoły. Niemal wszędzie w Brazylii zobaczyć można charakterystyczne trójkondygnacyjne fasady i klasyczne frontony i tympanony nad wejściami wzniesionych przez katolickich misjonarzy świątyń. Wnętrza oszałamiają bogactwem zdobień. Na wygiętych liniach gzymsów i kapiteli wydają się na chwilę przysiadać puta -pyzate, kamienne aniołki. Spotkać też można dobrze zachowane kolonialne klasztory.

Jedne z piękniejszych przykładów tej architektury można zobaczyć w Sao Joao del Rei. Wymieńmy tu choćby Catedral de NS do Pilar. Warto ja odwiedzić nie tylko ze względu na kapiące złotem i misternie zdobione ołtarze, ale i niespotykane raczej w Polsce zdobienia wykonane przy użyciu nietypowego materiału: hiszpańskich kafli – azulejos. Jednak nie budowle sakralne są najbardziej interesującymi zabytkami Brazylii.

W kraju tym, na skalę rzadką w Europie zachowała się barokowa architektura świecka. W zabytki tego typu obfitują zwłaszcza miasta: Olinda ( zabytki kolonialne oceniane jako jedne z najpiękniejszych w Brazylii), Diamantina ( zachwycające rezydencje siedemnasto i osiemnastowieczne) i Sao Joao del Rei ( wspaniały późnobarokowy kościół Igreja de Sao Francisco de Assis )

Innym stylem znanym z europejskiego gruntu, który dobrze przyjął się w Brazylii jest rokoko. Przykładem może być klasztor Mosteiro de Sao Bento w Rio de Janeiro. Także w Diamantinie zachował się kościół z ładnymi rokokowymi wnętrzami – Igreja NS do Carmo. Jeśli chodzi o jego plan ciekawość budzi dość nietypowe usytuowanie dzwonnicy – na tyłach budowli. Powodem nie był żaden nowy prąd w sztuce. Była nim kochanka diamentowego magnata JoAo Fernandesa de Oliveiry – Chica da Silva. Dzwonnicę wybudowano z tyłu aby dzwony nie budziły jej ze snu. Rezydencja wspomnianej pary także stanowi wspaniałą perłę architektoniczną i jest ze wszech miar godna obejrzenia.

Ze wspaniałymi zabytkami okresu kolonialnego sąsiadują nowoczesne budowle i założenia urbanistyczne. Przykładem jest Brasilia, rozplanowana przez znanego modernistycznego architekta Lucię de Costa przy współpracy Oscara Niemiera. Poza Brasilią każde niemal miasto brazylijskie ma nowoczesne centrum. Skupiska wieżowców nieraz do tego stopnia przypominają centra europejskich miast, że czasem mówi się, iż trzecie co do wielkości miasto Brazylii – Salvador do tego stopnia przypomina Frankfurt nad Menem, że nie warto go odwiedzać, jeśli się było już w tym niemieckim mieście. W większości wypadków jednak nowoczesność wychodzi brazylijskim miastom na dobre.

Geografia Brazylii

Brazylia – (Brasil, República Federativa do Brasil) stanowi największe państwo w Ameryce Południowej zarówno pod względem powierzchni jak i liczby mieszkańców. Terytorium Brazylii to olbrzymi obszar zajmujący prawie połowę powierzchni Ameryki Południowej położony w centrum kontynentu, i na wschodzie nad Oceanem Atlantyckim. Łączna długość granic lądowych Brazylii wynosi 14 961 km, zaś długość wybrzeża to 7 491 km. Brazylia sąsiaduje z Argentyną, Boliwią, Gujaną Francuska, Gujaną, Kolumbią, Paragwajem, Peru, Surinam, Urugwajem i Wenezuelą. Brazylia podzielona jest również na trzy istotne krainy geograficzne; Wyżynę Gujańską na północy, Wyżynę Brazylijską na południowym wschodzie, oraz Nizinę Amazonki nazywaną Amazonią, na północy i północnym zachodzie. Południowo-zachodnie tereny Brazylii zalicza się także do przedłużenia Argentyńskiej Niziny La Platy. Najwyższym szczytem Brazylii jest położony na pograniczu brazylijsko-wenezuelskiej Wyżynie Gujańskiej, Pico da Neblina liczący 3014 m n.p.m. Brazylia poprzecinana jest również licznymi rzekami w tym słynną Amazonką (posiadająca największe dorzecze na świecie (o powierzchni ok. 7 mln km2) i jest długa na 7025 km), jak i takimi rzekami jak, Parana (z wielką zaporą Itaipu), Rio Negro, Sao Francisco, Xingu, Madera, Tapajós, Tocantins (z wielką zaporą Tucurui) oraz Iguazu (z słynnymi wodospadami).  Brazylia nazywana jest często zielonymi płucami świata, gdyż aż 65% jej powierzchni stanowią wilgotne lasy równikowe (selwa, największy kompleks na świcie, z cennymi gatunkami drzew: mahoniowcem i kauczukowcem), niestety będąc narażona na silnie zniszczone wyrębami tereny ta powierzchnia ta nieco się kurczy. Wyżynę Brazylijską porastają sawanny z suchą formacją leśną (catinga) oraz sawanny bezdrzewne zwane (campos). W dolinach rzek występują lasy galeriowe, w obszarach południowych lasy araukariowe zaś wzdłuż wybrzeża namorzyny. Brazylia posiada również bardzo bogaty świat zwierzęcy, do którego królestwa wchodzą między innymi: małpy, ptaki (kolibry, papugi, nandu, kariamy), kajmany, aligatory, legwany, delfiny słodkowodne, strusie amerykańskie, gekony, grzechotniki, żółwie, jaszczurki, pancerniki, leniwce, tapiry, pekari, aguti, mrówkojady, jaguary, oceloty, jeleń pampasowy, wilk oraz piranie.

Rio de Janeiro

Określenie favele pochodzi od drzewa o tej samej nazwie, z którego powstawały pierwsze zabudowania tego typu. Obecnie konstruowane są z wszelkich możliwych materiałów dostępnych ich ubogim mieszkańcom: od drewna i cegieł, na zwykłych kartonach skończywczy. Mieliśmy okazję odwiedzić największe tego typu skupisko na świecie – favele Rocinha. Szacuje się, że żyje tam 150-300 tys. ludzi. Ubóstwo panujące w tej okolicy jest niewyobrażalne. Podobnie jest z przestępczością. Dzięki temu, że udało nam się znaleźć przewodnika, który urodził i wychował się w favelach, mogliśmy zapoznać się z życiem ich mieszkańców nie tylko z okien samochodu jak większość turystów przybywających do Rio de Janeiro. 

Widok faveli gęsto usianych na zboczu ogromnego wzgórza jest przytłaczający i oszałamiający zarazem. Domki są jakby poprzylepiane jeden do drugiego. Od czasu do czasu wybucha gdzieś z pomiędzy nich petarda, co jest sygnałem dla mieszkańców, że w okolicy pojawiła się policja.
Na samą górę wdrapaliśmy się na motorach, które są czymś w rodzaju taksówki w slumsach. Dlaczego motory? Uliczki są tak wąskie i strome, że trudno byłoby wjechać tam samochodem. Jest kilka „głównych ulic” tego typu a pozostałe to tylko wąskie przejścia pomiędzy budynkami. Typowy adres w favelach to np. Ulica 1, uliczka 21, dom 255. Niektórymi z nich trudno się przedostać ze względu na góry śmieci, martwe zwierzęta i nieczystości kanalizacyjne, które dosłownie płyną w dół stromych chodników. Ponieważ większość zabudowań nie posiada kanalizacji, mieszkańcy wyższych partii spłukują wodą wszystkie nieczystości do niższych części slumsów.